W prywatnej szkole dla chłopców im. św. Oswalda właśnie rozpoczął się nowy rok, a wraz z nim zapowiedź zmian - niemile widzianych zarówno przez uczniów, jak i część nauczycieli. Światem rządzą komputery i biurokraci, więc Roy Straitley, ekscentryczny wykładowca łaciny, zaczyna - acz niechętnie - rozważać możliwość przejścia na emeryturę. Problem w tym, że za
typowymi utarczkami, drobnymi wojnami podjazdowymi i codziennymi kryzysami obecnymi w życiu każdej szkoły czai się nowa, mroczna siła, napędzana ukrytą, ale od piętnastu lat starannie pielęgnowaną nienawiścią do Świętego Oswalda. Kim jest Kret, tajemniczy szpieg, którego dowcipy stają się coraz okrutniejsze i pełne przemocy? I czy stary, na wpół zapomniany skandal może stać się kamykiem, który poruszy lawinę i powali giganta?
Córka Francuzki i Anglika, urodziła się w 1964 roku w Yorkshire w Anglii, gdzie do tej pory mieszka razem z mężem i córką o egzotycznym imieniu Anouchka. Zanim całkowicie poświęciła się pisaniu, próbowała swoich sił w wielu dziedzinach: była zielarką, gwiazdą rocka, księgową i nauczycielką języka francuskiego. Po dwunastu latach nauczania w szkole męskiej w Leeds, doszła do wniosku, że skoro to wytrzymała, to już ze wszystkim sobie poradzi.
Jej pierwszą powieść „Nasienie zła” opublikowano w 1989 roku, ale autorka sama przyznaje, że nie był to zbyt udany debiut. [>>] Kolejne powieści to „Śpij, kochanie, śpij” 1993, „Czekolada” 1999, „Jeżynowe wino” 2000, „Pięć ćwiartek pomarańczy” 2001, „Świat w ziarnku piasku” 2002, „Duch z przeszłości” 2003. W maju 2004 ukazało się polskie wydanie pierwszego zbioru jej opowiadań „W tańcu”. Rok wcześniej razem z Fran Warde, autorką świetnych książek kucharskich, napisała „Kuchnię francuską”, w której zawarła przepisy potraw wspominanych w jej powieściach.
Jest znana przede wszystkim jako autorka „Czekolady”, zekranizowanej w 2000 roku przez Lasse Hallströma w rolach głównych wystąpili Juliette Binoche, Johny Depp, Alfred Molina. Obecnie pracuje nad scenariuszem filmu według powieści „Świat w ziarnku piasku”. W 2004 roku jako jedna z ośmiu autorów wzięła udział w projekcie BBC „Koniec powieści”, w którym pisarze wymyślali początek historii, a uczestnicy konkursu mieli za zadnie ją dokończyć.
Można zaryzykować stwierdzenie, że Harris ma zadatki na to, aby stać się brytyjską Isabel Allende. Podobnie jak „Ewa Luna”, „Dom duchów” czy „Niezgłębiony zamysł”, powieści Joanne Harris złożone są z zapachów, smaków i symboli. Oczywiście więcej w nich północnego dystansu i zmysłu ironii niż u Allende, której książki w dużej części wypełniają mroczne namiętności i groza, na pewno jednak łączy je upodobanie do magii i codziennie odprawianych „na szczęście” rytuałów, a także miłość do kuchni i do życia w ogóle, w jego najprostszych i najbardziej skomplikowanych przejawach. Książki Harris przypominają także twórczość Amerykanki Fannie Flagg znanej ze „Smażonych zielonych pomidorów” i „Witaj na świecie, Maleńka!”. Obie autorki pokazują czytelnikowi piękno prostego życia, podkreślając rolę takich wartości, jak rodzina, uczciwość i przywiązanie do ziemi. Pisarstwo Harris zostało określone przez krytykę jako organic fiction, czyli proza organiczna, zdrowa i ekologiczna, nieskażona konserwantami formy i chemikaliami sztucznych unowocześnień.
Talent pisarski Joanne Harris został doceniony przez władze Uniwersytetu Huddersfield i Uniwersytetu Sheffield, które nadały jej doktorat honoris causa.
