Przypadkowi pasażerowie podróżują autobusem po bocznych drogach Kalifornii. Są wśród nich ludzie zagubieni i samotni, dobroduszni i chciwi, piękni i rozpustni, głupcy i intryganci. Poznajemy ich marzenia, namiętności, prawdziwe oblicza. "Autobus do San Juan" to, jak zwykle u Steinbecka, śmiały, pełen fantazji i pozbawiony sentymentalizmu portret natury ludzkiej.
Amerykański pisarz i dziennikarz, laureat nagrody Nobla w dziedzinie literatury z 1962.
Jedyny syn księgowego Johna Ernsta Steinbecka seniora i nauczycielki Olivii Hamilton.
W latach 1919–1925 uczęszczał na Uniwersytet Stanforda, studiów nie zakończył jednak uzyskaniem dyplomu. Podejmował wiele prac dorywczych, m.in. jako malarz, pomocnik stolarza czy fizyczny pracownik na ranczo. Przebywanie wśród robotników oraz przywiązanie do rodzinnej Kalifornii ukształtowało charakterystyczną tematykę, nastrojowość i ton jego utworów.
Dopiero czwarta książka – Tortilla Flat wydana [>>] w 1935 roku, przyniosła mu uznanie i rozgłos. Następnie pojawiły się W niepewnym boju 1936 – utwór opowiadający o strajku kalifornijskich zbieraczy jabłek, Myszy i ludzie 1937 oraz zbiór opowiadań Długa dolina 1938. Największym sukcesem tego okresu okazała się jednak powieść Grona gniewu 1939 – ponura, poruszająca historia o tułaczce oklahomskich farmerów poszukujących pracy podczas wielkiego kryzysu.
Późniejsze utwory Steinbecka nie spotykały się już z tak powszechnym uznaniem. W następstwie spadku popularności pisarz poszerzył horyzont tematyczny, pisząc powieść wojenną Księżyc zaszedł 1942, marynistyczną Morze Korteza 1941, a także dzienniki. Później ukazała się jeszcze opowieść komiczna Krótkie panowanie Pepina IV 1957 oraz opowieść o Nowej Anglii Zima naszej goryczy 1961. Powrót do dawnej tematyki kalifornijskiej w Ulicy Nadbrzeżnej, został przez krytyków odnotowany jako obniżenie poziomu twórczości autora.
W 1962 Steinbeck otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Wydarzenie to pobudziło jednak głosy krytyków. Utwory Steinbecka cieszyły się w Ameryce i Anglii popularnością w powszechnym odbiorze, natomiast wśród elity naukowców, wykładowców uniwersyteckich i intelektualistów nie zyskiwały wysokiej oceny. Krytycy podkreślali sentymentalność i bardzo prosty sposób postrzegania przez pisarza problemów społecznych, a także brak wyrafinowanego języka. Zarzuty te mają szczególnie odniesienie do późniejszych utworów, odsuwając uwagę od uznanych dzieł z wcześniejszego okresu. W czasie kiedy wielu Amerykanów odwracało się od swojego kraju jako źródła inspiracji, Steinbeck pozostał wierny Kalifornii, sympatyzując także z trudną sytuacją tamtejszej wiejskiej biedoty. Pisarz unikał również modnego wówczas eksperymentowania i kultywował tradycyjny styl narracji. W rezultacie w twórczości Steinbecka mamy do czynienia z dokładnym i aktualnym realizmem, ponadczasowymi motywami ludzkiej godności i cierpienia. Uznawany za jednego z najwybitniejszych amerykańskich twórców powieści protestu społecznego.
